Czas przetestować maszynę na dłuższym dystansie. Zerkam więc na opencaching.pl i patrzę gdzie by tutaj ... o Międzychód całe stado keszy. No to hyc na rowery i jedziemy ze Sławkiem. Jako, że Sławek też ma nową maszynę i może wreszcie dawać zmiany umawiamy się, że tak co 5-8 minut będziemy się zmieniać.
Początkowo kilka krótkich przerw, co bym siodełko sobie idealnie ustawił pod swój tyłek. I tak w zasadzie do pierwszego kesza bez większych postojów. Dopiero przy nim sobie dłużej posiedzieliśmy na ławeczce.

Geocache przy Sowiej Górze © donremigio

Kawałek dalej kolejny kesz, tutaj to tylko wykopanie skrzynki, wymiana fantów i dalej na Międzychód. Zastanawiałem się czy nie odbić w las i nie poszukać kilku skrzynek ukrytych po drugiej stronie drogi, ale w sumie zostawiliśmy je na później, co by mieć powód żeby przejechać się tą trasą jeszcze raz.

Geocache Żmijowiec © donremigio

Potem to już prosto do Międzychodu. Po drodze mineliśmy jednego cyklistę-turystę objuczonego torbami i kolesia na fajnej poziomce. O tyle oryginalna, że to była taka w pełni amortyzowana poziomka MTB.
W Międzychodzie na wjeździe do miasta wyrywamy kolejnego kesza. Ten był ukryty dość wysoko. Dobrze że Sławek był ze mną, bo to jest gibon i raz dwa ją wyciągnął, a potem odłożył na miejsce. Ja bym musiał kombinować żeby jakoś tam sięgnąć.
Kawałek dalej kolejny kesz przy kościele, ale akurat ślub się odbywał i podjęcie skrzynki było niemożliwe. A najlepsze jest to, że widać ją jak na dłoni.
Ale za to 100 metrów dalej potykamy się następnego kesza. Można powiedzieć, że skrzynek geocache w Międzychodzie jest pod dostatkiem. Czuję, że jeszcze w tym roku zajedziemy tam ponownie.

Międzychód - okolice kościoła © donremigio

Pomnik ku pamięci ludzi którzy poświecili życie za wolność ziem międzychodzkich © donremigio

Kesze które dało się wyrwać, wyrwane, no to jedziemy dalej na Wiejce. Pałacyk robi wrażenie. Tak wyglądał kiedyś, tak teraz.

Pałacyk w Wiejcach © donremigio

Pałacyk w Wiejcach © donremigio

Pałacyk w Wiejcach - mini tor golfowy © donremigio

Pałacyk w Wiejcach © donremigio

Przy wjeździe na teraz pałacu osaczyły nas dwa dobermany, które nie odstępowały nas na krok. A jak Sławek zaczął wcinać batonika to weszły mu prawie na głowę. Jeśli ktoś ma ochotę zwiedzić Pałacyk w Wiejcach, niech uważa na te dwa bydlęta, bo zaliżą na śmierć.

Dobermany pilnujące porządku na terenie pałacyku. UWAGA potrafią zalizać !!! © donremigio

Prawie doberman © donremigio

Za Wiejcami czekał nas jeszcze kilkukilometrowy odcinek po bruku, a w zasadzie poboczem po piachu, a potem prosto do domciu.
Będzie trzeba jeszcze wokół Międzychodu pokręcić się za geocache.
Pokaż trasę GPS

Dzień wolny tak więc trza się gdzieś wybrać na pedałowanie. Jako że wychodzę z założenia, że jazda rowerem jest najciekawsza gdy ma się jakiś konkretny cel na horyzoncie, począłem wertować mapę na opencaching.pl szukając czegoś ciekawego. Hmm ... Forty w okolicy Słońska. Wg mapy wychodziło jakieś 120km. W sam raz żeby było ciekawie i nie za daleko, żeby jazda nie zaczęła być nużąca. Sławek oczywiście zwarty i gotowy na kręcenie korbą.

Początek nudny, ścieżką rowerową do Nowin Wielkich. Jak ja tej ścieżki nie trawie. Prosta, nic się nie dzieje, co jakiś czas jacyś przechodnie. No nic trzeba się jakoś przemęczyć. W Motylewie przystanęliśmy przy lapidarium.

Lapidarium w okolicy Motylewa © donremigio

Potem w Nowinach Wielkich na południe, i za mostem w prawo i malowniczą wąską asfaltówką pomknęliśmy na zachód.
W Głuchowie zachwycił mnie kościół. Zazwyczaj mnie te budowle nie ruszają, ale w tym kościele jest to COŚ. Wygląda wręcz jak zamek. Przepiękny.

Kościół w Głuchowie © donremigio

W Słońsku stanęliśmy przy ruinach, zbudowanego w latach 1420-1429, zamku Joanitów, w którym w 1933 roku utworzono ciężkie hitlerowskie więzienie. Zamek spłonął w 1975 roku.

Ruiny w Słońsku © donremigio

Lapidarium w Słońsku © donremigio

Pamięci Żołnierzy Niemieckich poległych podczas I Wojny Światowej © donremigio

Za Słońskiem czekał na nas pierwszy kesz w wieży widokowej. Wieża w remoncie, kesza nie znaleźliśmy.

Wieża widokowa - okolice Słońska © donremigio

Kawałek dalej kolejny kesz w ostrogu Twierdzy Kostrzyn. Tutaj praktycznie potknęliśmy się o skrzynkę. Wrażenie zrobił na nas sufit.

Ostróg Forteczny - Twierdza Kostrzyn © donremigio

Potem pojechaliśmy do Fortu w Czarnowie, ale on akurat jest w opłakanym stanie. Ale skrzynkę wypatrzyliśmy. W zasadzie to rzucała się w oczy w białej reklamówce. Ukryta była dość wysoko nad drzwiami, i chciałem podsadzić Sławka co by po nią sięgnął, ale on, gibon jakiś, wdrapał się po ścianie i sam wyciągnął ją z dziury.

Jako, że poza tunelem niewiele zostało z tego fortu, pojechaliśmy od razu do pobliskich Żabic, gdzie jest bliźniaczy fort, który zachował się w o wiele lepszym stanie.
Sławek pobiegał nieco po twierdzy i pobawił się w grotołaza, mnie natomiast chwycił katar sienny, mam alergię na trawę, i zacząłem kichać jak opętany.

Fort Żabice © donremigio

Fort Żabice - Twierdza Kostrzyn © donremigio

Fort Żabice - Twierdza Kostrzyn © donremigio

Kostrzyn - Etap ostatni - Starość © donremigio

Jak Sławek skończył eksplorację twierdzy obraliśmy azymut ku Kostrzyn City. Najpierw pociągnął Sławek, od Kostrzyna do Witnicy ja, a potem ... a potem odcięło nam prąd. Jakoś dotoczyliśmy się do Gorzowa w którym czekał nas jeszcze podjazd. Na jego widok poczuliśmy jeszcze większe zmęczenie. No ale trza podjeżdżać. Już widzieliśmy szczyt wzniesienia, już witaliśmy się z gąską, a tu nagle jak nie wyskoczy zza krzaka mały skurcz i nie chwyci mnie za udo. Co za ból. To mój pierwszy skurcz podczas jazdy na rowerze. Może to wina dwóch kaw wypitych przed wyjazdem, może to wina tigera wyżłopanego po drodze, a może to przez moje odchudzanie i mam mniej siły. Odczekałem chwilę aż skurcz sobie pójdzie w cholerę i mając już w sumie z górki potoczyliśmy się do domostw.

To była ostatnia większa wycieczka na Phanaticu. W domu już czeka nowa rama (taka jaką ma Sławek), parę nowych części i po przeszczepie amortyzatora i kół (które to części kupiłem w tym roku) będzie to zupełnie inna i nowa maszyna. A na bazie starej ramy Phanatica, który pożegnał mnie skurczem, zbuduje jakąś zimówkę. Tak więc czeka go zimna i mokra emerytura.

Pokaż trasę GPS

To była ostatnia dłuższa wycieczka Sławka na starym i poczciwym Giancie, który służył najpierw parę lat mi, a potem przez kilka lat Sławkowi. Sławek wreszcie dorósł do kupna porządnego roweru i nabył drogą zakupu Kellysa Neos Black 2012. Za nieco mniej można kupić inny model Kellysa z ciut lepszym osprzętem ale z gorszą ramą. W tym Neosie szalenie podoba mi się rama, i istnieje spore prawdopodobieństwo, że sam takową zakupię i zastąpi moją już nieco styraną i poobijaną ramę w 5 letnim Phanaticu.
Jako że mieliśmy przejeżdżać koło Witnicy, to przed wyjazdem zagadałem na gg do Tomka, ale nie odpowiedział tak więc niestety nici z audiencji.
W Nowinach Wielkich przystanęliśmy przy cmentarzu koło Parku Dinozaurów.

Nowiny Wielkie - Stary Cmentarz © donremigio

Potem podeptaliśmy wałem przez Studzionkę.

Potem podeptaliśmy wałem przez Studzionkę © donremigio

Przed Jarnatowem czekał nas spory podjazd, ale za to mieliśmy potem wspaniały widok. Na horyzoncie majaczył nawet Gorzów. W linii prostej to by było jakieś 25km.

Widok na odległy o 25km Gorzów - Jarnatów © donremigio

W Jarnatowie przystanęliśmy przy tablicy informacyjnej opisującej legendę Pałacu w Jarnatowie. Jak ktoś urodził się w niedzielę, to może znaleźć skarb ;)

Jarnatów - Tablica informacyjna © donremigio

Tuż obok była też mapa okolicy z zaznaczonymi co ciekawszymi miejscami.

Jarnatów - Mapa © donremigio

Okazało się również, że jesteśmy właśnie na szlaku tradycji kulturowych oraz szlaku lubniewickich legend.

Dwie tablice w Jarnatowie i Lubniewicach znaleźliśmy, w Glisno niedawno byliśmy ale w sumie nie zauważyłem tam żadnej tablicy. Będzie trzeba kiedyś wybrać się i przejechać cały szlak.

Na Szlaku Tradycji Kulturowych - gra terenowa © donremigio

Wg mapy w pobliżu stał pałacyk. Przez zarośla trudno go było dojrzeć. Dwór pochodzi z przełomu XVII/XVIII wieku. W latach 40 i 50-tych pałac użytkowany był przez miejscowy PGR, w latach 60-tych zaadaptowany został na potrzeby kolonijne przedsiębiorstwa "Zastal" w Zielonej Górze. Obecnie obiekt nie jest użytkowany, chociaż w środku widać ślady remontu.
Więcej TUTAJ.

Pałac w Jarnatowie © donremigio

Po pałacu wałęsają się duchy.

Pałac w Jarnatowie © donremigio

Pałac w Jarnatowie © donremigio

Pałac w Jarnatowie © donremigio

Pałac w Jarnatowie © donremigio

Pałac w Jarnatowie © donremigio

Wg mapy gdzieś w okolicy powinno być mauzoleum. Trudno je znaleźć i dopiero zapytani tubylcy wskazali nam drogę. W sumie do dobre miejsce na geocache. Zastanawiam się czy przy okazji zaliczania szlaku nie poukrywać na nim też skrzynek.

Mauzoleum w Jarnatowie © donremigio

Po zwiedzeniu Jarnatowa, spragnieni, pokąsani przez komary i poparzeni przez pokrzywy pojechaliśmy do Lubniewic gdzie posiedzieliśmy sobie przy fontannie.

Lubniewice - Ruchałka, znaczy Rusałka © donremigio

Lubniewice - mapa okolicy © donremigio

Potem już prosto do Gorzowa. Stary Giant Sławka został godnie pożegnany ciekawą wycieczką :)

Pokaż trasę GPS

Cel wycieczki: Pałacyk w Glisno.
Żeby nie było nudno to wytyczyłem okrężną trasę przez Skwierzynę i Międzyrzecz. Nie wziąłem tylko pod uwagę, iż majówka się kończy i ruch na głównej drodze będzie spory. No i w sumie był spory, ale w sumie wszyscy jechali przez to tak jak by wolniej. Na tyle wolniej, że dojeżdżając do Międzyrzecza doganialiśmy samochody, które nas parę kilometrów wcześniej wyprzedzały :)
W okolicach Jeziora Głębokiego zaczyna się ścieżka rowerowa wiodąca aż do Międzyrzecza. W tym miejscu, po grubo ponad 40km jazdy, mieliśmy średnią 28.3 km/h. Wiaterek w plecy i poganiające samochody zrobiły swoje.
Jadąc sobie spokojnie ścieżką rowerową, na wjeździe do Międzyrzecza, natknęliśmy się dość niespodziewanie na cmentarz żołnierzy radzieckich. Większość to mogiły zbiorowe.

Cmentarz Żołnierzy Radzieckich - Międzyrzecz © donremigio

Cmentarz Żołnierzy Radzieckich - Międzyrzecz © donremigio

Cmentarz Żołnierzy Radzieckich - Międzyrzecz © donremigio

Troszkę już w nogach mieliśmy, przed sobą jeszcze sporo kręcenia korbą, tak więc w Międzyrzeczu przycupnęliśmy sobie na chwilę na pierwszej lepszej napotkanej ławeczce.

Międzyrzecz - czas na przerwę i podrapanie się po stopie © donremigio

Międzyrzecz - Pomnik ufundowany z okazji 20-lecia powrotu Międzyrzecza do ziem polskich © donremigio

Po wyżłopaniu napojów i pochłonięciu czekolad ruszyliśmy pokręcić się turystycznie po mieście. Najciekawszym elementem architektonicznym jest niewątpliwie zamek.
Średniowieczna twierdza obronna otoczona jest fosą i wzniesiona została w 1350 roku przez Kazimierza Wielkiego. Zameczek trochę przeszedł. W 1474 został zajęty przez Macieja Korwina. W 1520 zdewastowany przez najemne wojska krzyżackie, a w latach 1520-1574 odbudowany. W latach 1655-1718 zniszczony przez wojska niemieckie, rosyjskie i szwedzkie. Przebudowany w XVI wieku i ponownie zburzony podczas wojen szwedzkich w XVII wieku. Lekko ta twierdza to nie miała.

Zamek w Międzyrzeczu © donremigio

Gdzieś w okolicy zamku odbywała się jakaś gra czy też zabawa na świeżym powietrzu © donremigio

Zamek w Międzyrzeczu © donremigio

Pierwsi Męczennicy Polscy © donremigio

Czas już nas gonił, tak więc pojechaliśmy dalej do Glisna. Wg mapy dotrzeć tam można było przez Nową Wieś. Szkoda tylko, że od Nowej Wsi, aż do Glisna wiedzie bruk, momentami tragiczny. Prawdę mówiąc lepiej było jechać przez Wędrzyn, ale już wracać nam się nie chciało, tak więc dzwoniąc zębami pojechaliśmy tym nieszczęsnym brukiem.

Pałacyk w Nowej Wsi © donremigio

A potem 9 km brukiem. © donremigio

Pałac w Glisnie to cud, miód i malina. Zbudowany w XVIII wieku, świetnie zachowany i oryginalny. W pobliżu pałacu są ruiny mauzoleum rodu von der Marwitz, a także mauzoleum rodu von Wartenberg oraz romantyczne ruiny mostu. Akurat tych dwóch ostatnich nie znaleźliśmy, ale pewnie jeszcze tam zaglądniemy i poszukamy, bo obiekt jest naprawdę ciekawy.

Więcej o pałacu TUTAJ

Pałacyk w Glisno © donremigio

Pałacyk w Glisno © donremigio

Pałacyk w Glisno © donremigio

Pałacyk w Glisno © donremigio

Pałacyk w Glisno © donremigio

Pałacyk w Glisno © donremigio

Pałacyk w Glisno © donremigio

Pałacyk w Glisno - Ruiny © donremigio

Pałacyk w Glisno © donremigio

Kościół w Glisno © donremigio

Jeśli ktoś planuje jakiś urlop w pobliskim ośrodku wypoczynkowym w Lubniewicach, to polecam podjechać i zwiedzić Glisno, bo to na prawdę malownicza wioska.

Pokaż trasę GPS

Wstając dzisiaj nawet nie myślałem o wycieczce rowerowej. Prognoza pogody coś nieśmiało wspominała o burzy. Pytam się Sławka czy by się gdzieś może czasem nie przejechał. Nie ma czasu. Hmm .. rzut oka na mapę. Może jakąś seteczkę zrobię sobie sam? Parę minut z MapSourcem i zdecydowałem się na Ośno Lubuskie. Jakaś skrzynka geocache tam jest, słoneczko świeci, dystans taki w sam raz (wychodziło wg mapy jakieś 110 km). No to jadę.
Najpierw na Nowiny Wielkie Królewskim Szlakiem Rowerowym. Gdzieś w okolicach Bogdańca patrzę, a tu jakaś ekipa z krzyżem idzie. Całą szerokością ścieżki rowerowej i chodnika. Idą w moim kierunku, czyli widzą mnie, zwolniłem więc znacznie, ustawiłem się po prawej stronie ścieżki rowerowej i toczę się czekając aż zrobią mi miejsce. Ale gdzie tam. Babsztyl dzierżący krzyż, patrząc na mnie z zaciętą miną, lezie ani myśląc by zrobić mi choć trochę miejsca. Zacząłem więc drzeć się "Przepraszam, przepraszam" i jakoś przecisnąłem się 20 cm trawnikiem dzielącym ścieżkę od ruchliwej drogi. Lekko mnie krew zalała. Na dodatek jakiś moher rzucił, że mógłbym zejść z roweru. Nosz co za bydło. Święte krowy się znalazły. To ja jadąc ścieżką rowerową będę stawał i przepuszczał te kilkanaście osób co nie potrafi zrobić pół metra wolnego? Może mam zatrzymać się i klęknąć na poboczu?
Ale w sumie darowałem sobie komentarz, bo nie miałem zamiaru psuć sobie dnia kłótnią z toczącymi pianę babciami. Jeszcze zaczęły by mnie ganiać po okolicznych lasach i poobijany bym wrócił do domu. Zacisnąłem więc zęby i pojechałem dalej.

W Świerkocinie natknąłem się na gigantyczny korek, który okazał się kolejką do Zoo Safari. To była chyba z 1.5 km kolejka. Nie wiem, nigdy nie byłem w tym Zoo, ciekawe czy warte jest by tyle czasu siedzieć w gorącym nagrzanym samochodzie.

Potem, aż do Ośna Lubuskiego jechałem sobie spokojnie z wiejącym w plecki delikatnym wiaterkiem. W samym Ośnie średnią miałem 26.5 km/h czyli całkiem niezły wynik.
Szkoda tylko, że zapomniałem w domu przeczytać opis gdzie jest ukryta skrzynka geocache. Dojechałem do miejsca ukrycia, patrzę na basztę i zacząłem zastanawiać się na co ja w ogóle paczam. Baszta ładna, mur miejski zacny, ale przecież nie będę przerzucał wszystkich kamieni w poszukiwaniu skrzynki.

Do Ośna zostało jakieś 10km © donremigio

Baszta Wielka Chyżańska © donremigio

Baszta Wielka Chyżańska © donremigio

Ośno Lubuskie - mury obronne © donremigio

Ośno Lubuskie - Armata © donremigio

Ośno lubuskie - Kościół © donremigio

No nic ... opis (dość skąpy) baszty przeczytałem, pobiegałem po okolicy i popstrykałem nieco fotek (widok armaty skierowanej na Berlin bezcenny) i nagle niebo mi nad głową zawarczało. Oho ... się będzie działo. Obiecana przez pogodynka.pl burza. A ja grubo ponad 2 godziny jazdy od domu.

Na horyzoncie pojawiły się ciemne chmury © donremigio

No nic ... hyc na rowerek i jadę ku Sulęcinowi. W sumie jadąc trasą którą przyjechałem byłoby szybciej, ale jakoś nie chciało mi się telepać tą samą drogą. Tak więc ... na Sulęcin ... z czarnymi chmurami za plecami i wiatrem wiejącym bardziej w twarz niż plecy. Do tego, jako że w Ośnie raczej nie posiedziałem sobie, odcięło mi prąd. No i zaczęły się górki i góreczki. No i woda zaczęła mi się kończyć, a sklepy raczej pozamykane. Psia krew.

Wtem ... cud. Jakaś pani, z jak mniemam mężem, zjeżdżała właśnie ze sporej górki pod którą własnie podjeżdżałem męcząc się okrutnie, i wypadła jej z koszyka butelka połerade. Mężuś chciał się zatrzymać, ale ona tylko krzyknęła by zostawił tą butelkę bo nie warto się zatrzymywać. Nie warto ? Nie warto ?!?! Cudowny napój o kolorze denaturatu. Wypiłem do ostatniej kropelki wyciskając butelkę.

Pokrzepiony napojem ruszyłem na Sulęcin. W Sulęcinie posiedziałem kilkanaście minut by zregenerować siły. Spojrzałem na GPS. Pokazywał mi najkrótszą trasę przez Nowiny Wielkie. No chyba go pogięło. Ignorując jego wskazania skręciłem na Wędrzyn w okolicach którego jest stara poradziecka baza atomowa. A raczej jej resztki. Byliśmy tam ze Sławkiem w zeszłym roku i już ją rozbierali. Bunkry pewnie już są tam zasypane.
W Wędrzynie na podjeździe zauważyłem jeszcze jeden bunkier. Atomówek raczej tam nie trzymali :)

Bunkier - okolice Wędrzyna © donremigio

Po minięciu Lubniewic zatrzymałem się jeszcze na chwilę na parkingu leśnym, ale coraz głośniejsze grzmoty zmusiły mnie do dalszej jazdy. Obejrzałem się ... Jezu Chryste. Przyspieszyłem. Dość sporu kawałek był teraz z lekkiej górki tak więc z 10 km zasuwałem z 30-35 km/h. Padać zaczęło gdy rozpędzony wjechałem na nowy most. Najpierw to był lekki prysznic. W sumie byłem zgrzany 115 km jazdą i był on nawet przyjemny. Po minucie nie było mi już przyjemnie. Lało ... lało jak z cebra ... ściągnąłem okulary bo już nic przez nie nie widziałem. Czułem się jakby mi ktoś lał na głowę wiadra wody. Na Posejdona ... to było przegięcie.

Po chwili do radosnego repertuaru doszedł grad. Zacząłem obłąkańczo się śmiać. Stojąc na czerwonym świetle poczułem na sobie przerażone spojrzenia kierowców. Koleś z rowerem stojący w strugach deszczu, zdzielany po twarzy gradem, z szalonym uśmiechem na twarzy oświetlanym co chwila błyskawicami, musiał przerażać.
Ktoś, w stojącym obok bloku, otworzył na parterze okno i zawołał żebym schował się w klatce. Powoli obróciłem głowę do niego i uśmiechnąłem się szerzej. Okno zostało szybko zamknięte.
Na przejściu zmieniło się światło i ruszyłem dalej. Pod górkę z wodą spływającą z bocznych uliczek i tworzącą na ulicy rzekę. Tak ... rzekę. Cześć samochodów zatrzymała się na chodnikach by przeczekać ten potop. Przejeżdżając przez niektóre skrzyżowania wylewająca się woda niemal przewracała mnie i zalewała koła prawie do piast.
Niedawno składałem te koła. Piasty są nowe i w ich opisie było podane, że są 400% bardziej szczelne niż inne wiodące na rynku piasty. Mam nadzieję, bo to był deszcz o wilgotności 400%.
Wreszcie dotarłem do klatki schodowej swojego mieszkania. Idąc schodami, niosąc rower na plecach, z wodą która lecąc ze mnie tworzyła malownicze kaskady na stopniach, spotkałem sąsiada. Spytał się mnie "Co zmokłeś?". Stanąłem i uśmiechnąłem się. Sąsiad szybko sobie poszedł. Chyba się przestraszył.

Pokaż trasę GPS

Na wyrwanie tego geocache zbierałem się dość długo. Jakoś nigdy nie było mi po drodze do niego, ale ukryty jest w urokliwym miejscu, zwanym Puszczą Notecką, tak więc ze Sławkiem podeptaliśmy w jego kierunku.
Pierwszy przystanek w Lipkach Wielkich tuż przy pałacyku przekształconym w Ośrodek Szkolno-Wychowawczy. Sama wioska jest całkiem spora, a w czasach gdy istniało połączenie kolejowe Skwierzyna-Krzyż, we wsi funkcjonował dworzec kolejowy. Później jednak połączenie zlikwidowano, a tory usunięto. Teraz został tylko nasyp, po którym ma podobno prowadzić ścieżka rowerowa. Jeśli projekt dojdzie do skutku to będzie genialna ścieżka wiodąca skrajem Puszczy Noteckiej.

Lipki Wielkie - pałac z XVII wieku przekształcony w Ośrodek Szkolno-Wychowawczy © donremigio

W Puszczy Noteckiej można nawet się zgubić. To ponad 135 tys. ha lasów ciągnący się od przez 100 km od Santoka i Skwierzyny na zachodzie po Oborniki na wschodzie przy średniej szerokości 20 km. Jak ktoś się uprze to może wjechać w okolicach Obornik w las i wyjechać pod Gorzowem.

Geocache ukryty był przy jeziorze Solecko. Żeby do niego się dostać musieliśmy przejechać się singielkiem wiodącym tuż przy jeziorze. Ścieżka urozmaicona i dla fanów szaleństw na MTB pozycja obowiązkowa.
Geocache ukryty był w spróchniałym drzewie, które wręcz rozpadało się w dłoniach.

Jezioro Solecko - Puszcza Notecka © donremigio

Wylegująca się ważka © donremigio

Element architektury leśnej - ziemianka - Puszcza Notecka © donremigio

Puszcza Notecka - leśny dukt © donremigio

Gdy wyjechaliśmy z lasu skierowaliśmy się ku Świniarom. Niestety asfalt szybko zmienił się w niezbyt przyjemny bruk których jechaliśmy aż to wioski.

Świniary - niezbyt przyjemny bruk © donremigio

Świniary - neogotycki kościół z II połowy XIX w © donremigio

Krowy w Świniarach © donremigio

Krowy wraz z pastuszkami © donremigio

W Gorzowie przywitała nas, ciekawie oświetlona przez zachód słońca, chmurka.

Świecąca chmurka - okolice Gorzowa © donremigio

Kolejny geocache wyrwany. Na wschód od niego jest jeszcze sporo poukrywanych i zapewne będą one celem kolejnych wycieczek.

Pokaż trasę GPS

Długi łykend, znośna pogoda tak więc wybraliśmy się ze Sławkiem do Mierzęcina. Po drodze były dwa geocache do wyrwania, jeden w Dobiegniewie drugi właśnie w Mierzęcinie.
Tiry dzisiaj miały zakaz jazdy, tak więc pojechaliśmy główną drogą. I ruch blachosmrodów faktycznie był znośny, ale za to ilość podjazdów i wmordeboczny wiatr dał się nam trochę we znaki.

Pierwszy postój w Strzelcach tuż przy lokalnej filharmonii, która zacniejsza jest niż ta w Łubiance ;)

Strzelce Krajeńskie - Filharmonia © donremigio

Zaraz za Strzelcami natknęliśmy się na nieruchome elektrownie wiatrowe.

Elektrownia wiatrowa - Strzelce © donremigio

Kolejny postój już w Dobiegniewie przy geocache ukrytym na terenie byłego obozu jenieckiego Oflag IIC Woldenberg.

Obóz założyli Niemcy na przełomie lat 1939/1940. Początkowo funkcjonował jako Stalag IIc Woldenberg, czyli obóz dla żołnierzy szeregowych. 21.05.1940 r. przemianowano go na oflag, czyli obóz dla oficerów. W kwietniu 1942 r. oflag osiągnął najwyższy stan osobowy: 6740 jeńców w tym 5944 oficerów. Tym samym Oflag IIc Woldenberg stał się największym niemieckim obozem jenieckim w czasie II wojny światowej.
Przez długie lata powojenne teren obozu był dobrze zachowany, ponieważ istniał tu zakład tuczu trzody chlewnej. Po przemianach ustrojowych zakład ten zlikwidowano, a większość dawnej infrastruktury popadła w ruinę. Kilka lat temu podjęto decyzję o wyburzeniu większości niszczejących budynków po byłym oflagu.
Z tego co zauważyłem część pozostałych budynków jest wykorzystywana jako budynki mieszkalne.

Dobiegniew - teren byłego obozu jenieckiego Oflag IIC Woldenberg © donremigio

Dobiegniew - teren byłego obozu jenieckiego Oflag IIC Woldenberg © donremigio

Dobiegniew - teren byłego obozu jenieckiego Oflag IIC Woldenberg © donremigio

Dobiegniew - pomnik Żołnierzowi Polskiemu © donremigio

Dobiegniew - w hołdzie Woldenberczykom © donremigio

Dość blisko Dobiegniewa był następny punkt naszej wycieczki czyli zespół pałacowo-folwarczny w Mierzęcinie.
Miejsce bardzo zadbane, w idealnym stanie nie tylko pałac i park, ale i wszelkie budynki gospodarcze. Zaraz za bramą hatlnął nas strażnik i poprosił by rowery zostawić na stojakach koło jego kanciapy. Uczyniliśmy tak i swe kroki skierowaliśmy ku fontannie by nieco się ochłodzić. Sławek rozważał również przepranie przepoconego ubrania, ale wydawało mi się iż ganianie z gołą dupą wokół pałacu może spotkać się ze stanowczym niezrozumieniem.

Jeśli chodzi o pałacyk to pochodzi on chyba mniej więcej z XVI wieku. W 1715 roku majątek ziemski kupiła rodzina von Sydow, która przyczyniła się do wybudowania murowanego kościoła istniejącego po dzień dzisiejszy. Do 1830 roku majątek rodzinny powiększył się o folwarki w Linkowie, Podleścu, Kępie Zagajnej oraz Waldowthal, gdzie umiejscowiona była huta szkła. Do rozwoju gospodarczego Mierzęcina przyczyniła się, zbudowana w 1850 linia kolejowa, łącząca Poznań ze Stargardem Szczecińskim.
Okres wojenny pałac i budynki folwarku przetrwały w niemalże nienaruszonym stanie. Po zakończeniu działań wojennych majątek von Waldow przeszedł na rzecz Skarbu Państwa Polskiego.

W latach 1945 - 1952 w Pałacu mieścił się dom dziecka dla dzieci upośledzonych, prowadzony przez siostry zakonne a później Państwowy Dom Dziecka, który funkcjonował do roku 1959.

Z chwilą utworzenia Państwowego Gospodarstwa Rolnego w Mierzęcinie w 1959 wnętrza pałacowe i folwarczne zostały zaadaptowane na biura, przedszkole, świetlicę wiejską, mieszkania pracownicze oraz pomieszczenia gospodarcze. W 1991 roku podjęto decyzję o przeniesieniu biur i zlikwidowaniu przedszkola.

Rozpoczął się wówczas najgorszy okres dla obiektu, zniszczony i zaniedbany stał blisko 6 lat, czekając na przywrócenie dawnej świetności.

W 1998 roku pałac wraz z folwarkiem został zakupiony przez polską firmę NOVOL.

W latach 1999 - 2001 gmach pałacu poddano gruntownej renowacji. W ramach prac restauratorsko - konserwatorskich wymieniono dach i całą stolarkę, a w ponad 80% stropy z drewnianych na ceramiczne. Przeprowadzono prace izolacyjne, tynkarskie i sztukatorskie.

Oficjalne otwarcie Pałacu Mierzęcin nastąpiło 13 września 2002 roku.

Mierzęcin - Zespół pałacowo-folwarczny © donremigio

Mierzęcin - Zespół pałacowo-folwarczny © donremigio

Mierzęcin - Zespół pałacowo-folwarczny © donremigio

Mierzęcin - Zespół pałacowo-folwarczny © donremigio

Mierzęcin - Zespół pałacowo-folwarczny © donremigio

Mierzęcin - Zespół pałacowo-folwarczny © donremigio

Mierzęcin - Zespół pałacowo-folwarczny © donremigio

Mierzęcin - Zespół pałacowo-folwarczny © donremigio

To tyle rysem historycznym :)

Po orzeźwieniu się w fontannie ruszyliśmy do parku japońskiego w poszukiwaniu geocache. Nieco się utytłałem wyciągając go. Ponownie obmyłem się nieco w fontannie i jako że godzina już była późna obraliśmy azymut ku domostwom.
Żeby nie wracać tą samą drogą pojechaliśmy na południe. Droga najpierw zmieniła się w asfaltowy "singielek" a potem w leśny brukowany dukt. To był najmniej ciekawy etap naszej wycieczki. Jakieś 9 km telepania. Wytrzęsło nas tam równo.

Jak tylko bruk się skończył stanęliśmy dosłownie na moment przy wieży widokowej w Zagorzu. Widok z niej był raczej żałosny.

Wieża widokowa w Zagorzu z kiepskim widokiem © donremigio

Reszta trasy już bez zdarzeń a nawet postojów. W Santocku nawet się nie zatrzymaliśmy, bo Sławek bał się że jak usiądzie to już niewstanie :)

Tutaj można oglądnąć więcej zdjęć z Mierzęcina. Jak ktoś mieszka w pobliżu to polecam to miejsce na łykendowe wypady.

Pokaż trasę GPS

Pogoda piękna, idealna rowerowo, szkoda jej zmarnować. Postanowiliśmy więc ze Sławkiem wybrać się na pielgrzymkę do Rokitna. Najpierw czekał nas zjazd po nowo wyremontowanej ulicy Sybiraków. Obrałem pozycję niby rasowy kolarz, zamknąłem oczy i huzia z górki. No i padł rekord, 69.40 km/h. I to raptem może 400 metrów tej górki. Nie dziwota, że podjazd pod nią to istna katorga.

Po ochłodzeniu hamulców i obręczy podeptaliśmy dalej. W Skwierzynie zatrzymaliśmy się przy rondzie koło wieży ciśnień, a potem pojechaliśmy kawałek główną drogą. Dobrze, że w Skwierzynie zrobiliśmy sobie mały postój, bo zaraz za nią czekał nas męczący podjazd, który dał nam się we znaki.

Skwierzyna - Wieża ciśnień © donremigio

W Chełmsku odbiliśmy w prawo i leśnym duktem pojechaliśmy prosto na Rokitno.

Chełmsko - blokada przed torami © donremigio

Po paru kilometrach naszym oczom ukazała się Bazylika Mniejsza Matki Bożej Rokitniańskiej. Jej budowa została ukończona w 1756 roku, w ołtarzu głównym umieszczono cudowny obraz Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej ukoronowany koronami papieskimi w 1989 r. Nad sklepieniem ołtarza znajduje się tetragram Imienia Bożego JHWH.

Obraz namalowany został na początku XVI w. Prawdopodobnie jest to fragment większego dzieła. Charakterystycznym elementem jest odsłonięte ucho – stąd nazwa obrazu. Początkowo znajdował się na Kujawach w rękach rodziny Stawickich, potem Wacława Leszczyńskiego, kanclerza koronnego Królestwa Polskiego. Poprzez kolejne darowizny trafił w posiadanie opatów klasztoru cystersów z Bledzewa. Tam stał się słynny z powodu licznych cudów. W 1670 r. 4 marca biskup poznański Stefan Wierzbowski na mocy badań specjalnej komisji uznał obraz za cudowny.

Rokitno - Bazylika Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej © donremigio

Bazylika Mniejsza Matki Bożej Rokitniańskiej © donremigio

Rokitno - Bazylika © donremigio

Rokitno - Bazylika © donremigio

Rokitno - Jan Paweł II © donremigio

Rokitno - Bazylika © donremigio

Orzeł z dumnie wypiętą klatą © donremigio

Tuz za bazyliką jest całkiem sympatyczny park. Droga krzyżowa i te sprawy. Jest nawet akwen wodny patrolowany przez nowoczesny kuter torpedowy "Zosia" Watykańskiej Marynarki Wojennej.

Nowoczesny kuter torpedowy klasy Blue Arrow należący do Marynarki Wojennej Watykanu © donremigio

Rzut okiem na akwen wodny © donremigio

Krzyż a na nim niejaki Jezus Chrystus © donremigio

Rokitno - kaplica © donremigio

Ciągle wodę lejący © donremigio

Rokitno - posąg © donremigio

Ten to nanosi się tych baranów © donremigio

Rokitno - Droga krzyżowa © donremigio

Rokitno - figurka © donremigio

Rokitno - kolejna figurka © donremigio

Akurat jak siedzieliśmy w parku na naszymi głowami przeleciały dwa Migi-21. Leciały dość nisko i wolno, ale zanim się ogarnąłem to zniknęły za drzewami i nie zdarzyłem zrobić im zdjęcia.

Powrót tą samą drogą, średnia wyszła nie za wysoka, bo pomimo iż między Gorzowem i Skwierzyną deptaliśmy dość ostro, do Skwierzyny średnia była ponad 27, ale potem jazda lasem, kręcenie się po parku zrobiły swoje.

Jak wracaliśmy mą uwagę przykuła reklama jakiegoś pałacyku w Wiejcach. Chyba się tam wybierzemy, zawsze jakiś kolejny cel wycieczki.

Pokaż trasę GPS

W tym roku nie zrobiłem jeszcze setki. Czas był więc to zmienić. Zerknąłem na mapę, gdzie są najbliższe geocache, wytyczyłem trasę tak by wyszła mniej więcej setka i wsiadłem na swego rumaka. Jako skrzydłowy towarzyszył mi Sławek.
Pierwszy postój na parkingu leśnym w Dankowie, koło Mauzoleum von Brand.

Parking leśny w Dankowie © donremigio

Posiedzieli, pogadali i ruszyliśmy ku Strzelcom Krajeńskim. Wiatr w plecy, profil trasy dobrałem tak by było raczej z górki, tak więc średnia była całkiem niezła.
Pierwszy geocache wyrwaliśmy w Strzelcach. No i w sumie jedyny, bo zapomniałem wrzucić na GPS miejsca ukrycia reszty, i jedynie zapamiętałem gdzie mniej więcej schowany jest mały mikrocache w Strzelcach.

Przepiękna fontanna w Strzelcach Krajeńskich © donremigio

Kościół w Strzelcach Krajeńskich © donremigio

Od Strzelec mieliśmy fajny odcinek z górki i z wiaterkiem w plecach. Rowery prawie same sunęły po szosie.

Gdzieś między Strzelcami a Goszczanowem © donremigio

Kolejny postój w Goszczanowie, gdzie posiorbaliśmy wspólnie po lodzie z dodatkiem salmonelli.

Goszczanowo - ośrodek wypoczynkowy © donremigio

Lipki Wielkie - szkoła © donremigio

W Santoku nieco już osłabliśmy i posiedzieliśmy przy przystani. W sumie do mety mieliśmy już blisko, ale kilkanaście kilometrów trza było jeszcze podeptać, a czekolada nam się skończyła :)

Santok - przystań © donremigio

Jak na setkę to średnia wyszła nam całkiem całkiem, Sławek też wytrzymał i dopiero pod Gorzowem odcięło mu prąd.
Teraz trza kilka setek wykręcić a potem szarpnąć się na wycieczkę do Świebodzina, ale to tak zejdzie jakieś 170 km, tak więc trzeba jeszcze nieco formę pod szlifować ... albo nieco wolniej jechać :)


Pokaż trasę GPS

Pokaż trasę GPS

Niedawno znajomy pokazał mi fotki zamku w Swobnicy. Zamek powoli sypie się, ale ma swój urok. Dodatkowym bonusem jest ukryty tam geocache.
W sumie z Gorzowa do Swobnicy można dojechać robiąc 150km ale ze Sławkiem postawiliśmy sobie dodatkowe zadanie.

Zrobić 200km :)

Zadanie o tyle utrudnione, że temperatura, jak każdy wie, ostatnio nas nie rozpieszcza. Ale my to twarde chłopaki jesteśmy, tak więc wyznaczyłem trasę, zaopatrzyliśmy się w wodę, batoniki oraz pieniądze na tankowanie bukłaków i ruszyliśmy kręcić 200km.

Jako, że nogi świeże, tak więc pierwszy postój zorganizowaliśmy dopiero na Cmentarzu Wojennym w Myśliborze. Tam wysłałem Sławka, by odnalazł jedyny grób na którym jest zdjęcie. Dzięki temu ma zaliczonego geocache :)

Po kilkunastu minutach wskoczyliśmy na nasze rumaki i skierowaliśmy koła ku wiosce Banie. Głownie dlatego, że jest tam schowany geocache. Jednak, pomimo wykonania zakrojonych na szeroką skalę prac ziemnych, nie udało nam się zlokalizować skrzyneczki. Cóż może innym razem.

Nieco zdegustowani porażką ruszyliśmy ku głównej atrakcji wycieczki. Zamku we Swobnicy.

Zamek w Swobnicy © donremigio

Zamek w Swobnicy © donremigio

Po całym zamku walają się ulotki. Najwyraźniej ktoś stara walczyć się o obiekt. Obecny prywatny właściciel ma w głębokim poważaniu przyszłość zamku, a gmina chyba nie bardzo wie co z tym fantem zrobić.

Zamek w Swobnicy © donremigio

Zamek w Swobnicy © donremigio

Zamek w Swobnicy © donremigio

Zamek w Swobnicy © donremigio

Zamek w Swobnicy © donremigio

Jak już znudziło nam się łażenie po zamku, ruszyliśmy szturmem na wieżę. Schowany tam jest geocache.

Zamek w Swobnicy - geocache © donremigio

Zamek w Swobnicy - geocache © donremigio

Na wyższe piętra wieży prowadziła, roztaczająca wokół siebie aurę zaufania i bezpieczeństwa, skrzypiąca chybocąca drabina.

Zamek w Swobnicy © donremigio

Sławek to człowiek, który pluje z pogardą w oczy śmierci. Nie bacząc na niebezpieczeństwo wlazł po drabinie, a potem po schodach, na samą górę. Trzymając w dłoni telefon, z wybranym numerem alarmowym, oczekiwałem wrzasku i mlaśnięcia po uderzeniu sławkowego ciała o glebę. Mniej więcej tam powinno leżeć.

Zamek w Swobnicy - baszta © donremigio

Jednak, ku mojemu zdziwieniu, pomimo mijających minut, z góry nie spadało z wrzaskiem ciało Sławka. Zamiast tego jego ciało wychyliło się i spytało grzecznie czy zrobić mi zdjęcie z góry. No i zrobiło. Ale jak widać nie opanowało do końca umiejętności korzystania z dobrodziejstw autofocusa. Albo tak mu się łapy trzęsły.

Zamek w Swobnicy © donremigio

Reszta widoczków z baszty wyszła mu już z odpowiednią ostrością.

Zamek w Swobnicy © donremigio

Zamek w Swobnicy - widok z baszty © donremigio

Zamek w Swobnicy © donremigio

Zamek w Swobnicy © donremigio

Jak tylko Sławek bezpiecznie sprowadził swe ciało na ziemię, ruszyliśmy w dalszą drogę. W Trzcińsko-Zdrój zrobiliśmy sobie postój, bo po zamku to raczej biegaliśmy, a niektórzy narażali swe życie wspinając się na wieże.

Trzcińsko-Zdrój - fontanna © donremigio

Trzcińsko-Zdrój - lubuskie © donremigio

Mijając Smolnicę zauważyliśmy plac zabaw. My lubimy place zabaw. Wstydem było więc nie zatrzymać się i nie przetestować rozrywkowych instalacji. Sławek rzucił się na huśtawkę, ja natomiast pobujałem się na koniku.

Plac zabaw we Smolnicy © donremigio

Chciałem uspokoić wielbicieli zwierząt parzystokopytnych. Konikowi nic się nie stało. Czuł się chyba jedynie nieco przytłoczony.

Plac zabaw w Smolnicy © donremigio

W Dębnie ujrzeliśmy natomiast orła cień.

Dębno - orła cień © donremigio

Zmęczenie coraz bardziej dawało nam się we znaki. W Kostrzynie z ulgą siedliśmy na jakiś ławeczkach, wypijając kolejne litry wody i soków.

Pokrzepiało nas jedynie to, że słońce zaczęło wreszcie zachodzić. I dobrze bo miałem go już serdecznie dosyć. Słońce ostatecznie pożegnało nas w okolicy Witnicy.

Zachód słońca nad Witnicą © donremigio

Reszty wycieczki nie bardzo pamiętam. Ocknąłem się jak przyszło mi wtargać rower na drugie piętro. To był chyba najgorszy etap wycieczki.
Odżyłem dopiero po solidnym zimnym prysznicu. Trzeba było zmyć ten krem do opalania wraz z piachem i muszkami, które przykleiły się do rzeczonego kremu :)

Kolejna bariera do pokonania. 300km. Ale to nie dzisiaj. Jutro też nie. Może kiedyś :)